Amor: Una historia más.

Este es un pequeño relato que escribí para un concurso, decir que esta en gallego, yo soy de Galicia, pero creo que se entiende todo perfectamente, aunque si no entendéis algo podéis ponerlo en los comentarios y lo explico en castellano.

CHORANDO

Chorar. Chorar. Chorar. Hai xente que no seu tempo libre gustalle rirse, xogar, falar so... pero eu non. Eu choro. Choro moito. Pasan os días e non podo parar de chorar. O motivo? Eu que sei... Acaso che interesa? Non é máis ca unha desas preguntas de cortesía, como a tipica conversacion do Tuenti: ola... que tal?... ben... e ti?... que contas?... nada?... pois eu tampouco... Non che interesa nin me interesa que o saibas, ainda que xa o sabe todo o mundo, agás ti...

Sigo chorando.

Hoxe foi un día duro. Cheguei moi triste e deprimido do traballo. O motivo? Cal vai ser? Volviches da tua baixa. Pasaran as mellores semanas en meses, seguira un chisco triste, pero cando lograba sacarte da cabeza era incluso... era... era... como se di?... Xa sei!... FELIZ. Nin sequera te diches conta. Viña moi feliz, tarareando unhas das melodías que máis me animan cando o escoitei. Non foi un berro, pero no teu caso poderia considerarse como tal. Soupen que eras ti sen xirarme, dende a primeira letra do teu “ola”. Pero seguin, no so non me xirei nin me detiven, senon que acelerei. Non queria verte... ou tal vez si? Non tiña presa, máis ven hoxe viña máis cedo ca nunca, pero a tua voz... foi coma se estoupase unha bomba no interior don meu corpo: revolveuseme o estomago, o corazon comezou a latexar tan apresa que case se me sae do peito, e como non... boteime chorar.. Finxindo que tiña presa corrin todo o puiden para que ninguen me vise nese entado. E seguin chorando. Durante toda a mañá eviteite, evitei atoparme contigo, falarte e incluso verte. Foi unha das mañás máis dolorosas da miña vida. Finxin estar moi irritable, unha excusa perfecta para cada vez que tratabas de falar comigo.

Non podo parar de chorar, en cada recreo, día tras día, corria ao servizo a chorar. Porque si atopabame moi mal, pero o que teño non é ningunha enfermidade que se cure con repouso ou cun xarabe de pésimo sabor, porque o que teño é amor en estado puro, e para o mal de amores, o tempo é o único remedio.

E aquí sigo, sufrindo e chorando por ese horrible mal, pero tamén agardando. Agardo a que ese tempo pase, e con el, consiga desfacerme deste preguiceiro mal. Imaxina se é preguiceiro que non so se resiste a marchar, senon que sempre, para ven ou para mal, volve.

La canción de esta entrada es "Gente" de "El sueño de morfeo":

"Gente" de El sueño de morfeo