viernes, 31 de diciembre de 2010

Despedimos el 2010, Saludamos al 2011

365 ha durado este intenso año. Cada uno lo ha vivido a su manera, ha reído, ha llorado, ha disfrutado... Muchas cosas nos han pasado en común y muchas hemos vivido individualmente. Como creo que las que hemos vivido todos, ya las conocemos, no hace falta que haga un repaso a esos momentos.

El 2010 ha sido un año largo e intenso. Nos hemos reído, enamorado, besado, disfrutado... y como todos los años aunque no lo parezca lo que mas hemos hecho ha sido dormir. Ha sido un año muy especial, lleno de sorpresas y alegrías.

Sin duda este año grabara en nuestra mente recuerdos únicos, que sean buenos o malos, jamás olvidaremos: nuevas amistades o perdida de algunas antiguas, amores nuevos y viejos... pero algo que nos ha alegrado el año, muchas sonrisas.

Ha sido un año de finales, finales de etapas únicas e irrepetibles de nuestra vida, pero también de comienzos, porque a la vez que hoy, tras tomarnos las tradicionales 12 uvas, termina una etapa, una era, comienza otra.

El 2011 será una época donde como siempre nos plantearemos muchos retos, tal vez no cumplamos muchos, pero lo que cuanta es intentarlo, luchar por ellos.

Es hora de hacer balance, un balance único y personal de este 2010 que termina, y observar los logros y las decepciones, y proponerse retos para el 2011.

Porque el 2011 es una época que esta a punto de empezar, una época en blanco, donde puede suceder cualquier cosa. Es una pagina vacía, esperando que continuemos nosotros solos, puede que con ayuda, un año mas, escribiendo otra pagina, mejor o peor, emocionante o aburrida, pero que jamas olvidaremos de nuestra vida.

A pesar de repetirme, quiero despedir el año con esta canción que me encanta:

My name is Lincoln


FELIZ 2011

jueves, 30 de diciembre de 2010

Amor: Una historia más.

Este es un pequeño relato que escribí para un concurso, decir que esta en gallego, yo soy de Galicia, pero creo que se entiende todo perfectamente, aunque si no entendéis algo podéis ponerlo en los comentarios y lo explico en castellano.

CHORANDO

Chorar. Chorar. Chorar. Hai xente que no seu tempo libre gustalle rirse, xogar, falar so... pero eu non. Eu choro. Choro moito. Pasan os días e non podo parar de chorar. O motivo? Eu que sei... Acaso che interesa? Non é máis ca unha desas preguntas de cortesía, como a tipica conversacion do Tuenti: ola... que tal?... ben... e ti?... que contas?... nada?... pois eu tampouco... Non che interesa nin me interesa que o saibas, ainda que xa o sabe todo o mundo, agás ti...
Sigo chorando.
Hoxe foi un día duro. Cheguei moi triste e deprimido do traballo. O motivo? Cal vai ser? Volviches da tua baixa. Pasaran as mellores semanas en meses, seguira un chisco triste, pero cando lograba sacarte da cabeza era incluso... era... era... como se di?... Xa sei!... FELIZ. Nin sequera te diches conta. Viña moi feliz, tarareando unhas das melodías que máis me animan cando o escoitei. Non foi un berro, pero no teu caso poderia considerarse como tal. Soupen que eras ti sen xirarme, dende a primeira letra do teu “ola”. Pero seguin, no so non me xirei nin me detiven, senon que acelerei. Non queria verte... ou tal vez si? Non tiña presa, máis ven hoxe viña máis cedo ca nunca, pero a tua voz... foi coma se estoupase unha bomba no interior don meu corpo: revolveuseme o estomago, o corazon comezou a latexar tan apresa que case se me sae do peito, e como non... boteime chorar.. Finxindo que tiña presa corrin todo o puiden para que ninguen me vise nese entado. E seguin chorando. Durante toda a mañá eviteite, evitei atoparme contigo, falarte e incluso verte. Foi unha das mañás máis dolorosas da miña vida. Finxin estar moi irritable, unha excusa perfecta para cada vez que tratabas de falar comigo.
Non podo parar de chorar, en cada recreo, día tras día, corria ao servizo a chorar. Porque si atopabame moi mal, pero o que teño non é ningunha enfermidade que se cure con repouso ou cun xarabe de pésimo sabor, porque o que teño é amor en estado puro, e para o mal de amores, o tempo é o único remedio.
E aquí sigo, sufrindo e chorando por ese horrible mal, pero tamén agardando. Agardo a que ese tempo pase, e con el, consiga desfacerme deste preguiceiro mal. Imaxina se é preguiceiro que non so se resiste a marchar, senon que sempre, para ven ou para mal, volve.

La canción de esta entrada es "Gente" de "El sueño de morfeo":


"Gente" de El sueño de morfeo

lunes, 27 de diciembre de 2010

Villancicos vol. 1

A partir de ahora y durante estas semana publicare un par de entradas con villancicos :-D

Blanca Navidad


Jingle Bells


Jingle Bells Rock


Santa Claus is coming to town


Campana sobre campana


Noche de Paz



25 de diciembre



Espero que os hayan gustado. Si tengo tiempo pondré más en otra entrada.

FELIZ NAVIDAD y PROSPERO AÑO NUEVO

sábado, 25 de diciembre de 2010

Feliz Navidad!!!

La navidad, esa época de paz, amor, alegría, felicidad... Es una época en la que tenemos que olvidarnos del año que esta a punto de finalizar, y del año que pronto comenzara. Porque es una época en la que debemos vivir el presente, dejar de pensar en el pasado o el futuro, y vivir el momento.

Es un momento donde podemos ser libres, relajarnos, descansar... es una época de busca del amor, la paz y la felicidad.

Independientemente del motivo de estas fechas, opinión o religión de cada persona, debemos pensar que es una excusa, una excusas de ser mejores personas y pensar un poco en los demás. Es el momento de reflexionar y hacer lo que no habéis hecho durante el año. Lo que posiblemente para el ser humano sea un trabajo muy complejo: ser personas.

Ser personas es preocuparte por los demás, por los que están peor que tu, intentar ayudar, aportar tu granito de arena para que, aunque solo sea en uno o dos días al año, la gente encuentre su lugar en el mundo y la añorada felicidad.

Porque la navidad es algo mas que regalos y lucecitas de colores, es una época de respeto, paz, alegría, amor, sensibilidad, personalidad... y finalmente, ser buena persona.

Aquí os dejo un pequeño vídeo que explica la historia de este día, desde un punto de vista más actual. Aunque esta en inglés creo que cualquiera puede entenderlo:


Y como no pondré suficientes entradas estas navidades como para poner todos los villancicos que querría, publicare un par de entradas solo de villancicos, pero para ir abriendo boca os dejo estos:

We wish you a merry christmas


Feliz Navidad


Y a pesar de que solo llevo 2 meses con ustedes, queridos lectores, no puedo despedir esta entrada sin desearles de todo corazón:

FELIZ NAVIDAD

lunes, 20 de diciembre de 2010

Curiosidades curiosas...

Debido a que el blog esta tomando un camino un tanto distinto del que me gustaría (el amor me sale ya hasta por las orejas), he decidido volver a los inicios y empezar una pequeña reestructuración. A partir de ahora publicare una entrada larga una vez por semana, principalmente alguna reflexión, como las que estoy publicando hasta ahora. Esta entrada se publicara martes, miércoles o jueves, según me venga mejor. Aparte de eso publicare una o dos entradas cortas o microentradas, seguramente con dos o tres curiosidades cada una. Estas entradas cortas se publicaran cualquier día de la semana. Todas las entradas seguirán llevando un tema musical. Y para estas entradas cortas de curiosidades he decidido inaugurar una sección que a falta de tiempo e imaginación llevara de titulo la minidescripción del blog: "Curiosidades curiosas..."

Los antiguos romanos cuando tenían que decir la verdad en un juicio, en vez de jurar sobre la Biblia como en la actualidad, lo hacían apretándose los testículos con la mano derecha. De esta antigua costumbre procede la palabra testificar.

En el año 500 a. C. el poeta griego Simónides de Ceos ideó el "sistema de lugares" para recordar la situación de unos comensales. Simónides estaba en el banquete cuando se ausentó brevemente, salvándose así de morir aplastado por el derrumbe del techo; y fue el único en poder reconocer los destrozados cuerpos de dichos comensales al recordar los lugares donde estaban sentados.

?  Un verdadero maestro Fakir puede hacer cosas mucho más espectaculares que soportar los pinchazos tendido sobre su cama de clavos, aunque parezcan menos espectaculares. Puede, por ejemplo, hacer que la mitad de la palma de su mano se caliente diez grados más que la otra parte, puede detener su corazón durante un tiempo determinado, o puede reducir sus constantes vitales al mínimo entrando en un estado parecido al de la hibernación de algunos animales.


En estas fechas navideñas los temas serán, como no, villancicos que todos conocemos y cantamos desde pequeños:
"La marimorena"

miércoles, 15 de diciembre de 2010

Amor: El principio del fin.

"Me gustas". Que frase tan simple y complicada a la vez. Con lo fácil que es decirlo, el problema es cuando tienes que decírselo. Pero es un paso necesario. El primer paso del olvido. El problema es el después. ¿Qué hacer? ¿Qué decirle? ¿Cómo hacerlo?

Después de hablarlo todo y más con esa persona, llega un momento en que se terminan los temas de conversación. Es un momento difícil, quieres hablar con esa persona, no puedes soportar más el silencio, pero no sabes que decir.

En estos casos la opción más inteligente es no decir nada, pero seamos sinceros, el amor no es inteligente. Aunque sea con la excusa mas tonta, aunque sea borde, enfadado, triste, repetitivo... tu le hablas. Da igual de qué. Pero tienes que hacerlo. No soportarías ni un segundo sin hablar o sin estar con él/ella pudiendo hacerlo.

Es un momento mágico, propio de algo tan estúpido e infantil como el amor. Por mucho que parezcas idiota necesitas hablarle, le quieres demasiado como para ignorarle o soportar eses incómodos silencios. Debes hacerlo.

Llegado a este punto solo puedes hacer una cosa: NADA. Ya se lo has dicho, ya has tomado la única medicina conocida para el corazón, ahora solo queda que haga efecto, solo hay que esperar que el tiempo y el olvido se unan para combatir ese amor y que finalmente ese sentimiento te abandone. Pero recuerda, el amor no se va para siempre, siempre vuelve, lo único que puedes hacer es disfrutar hasta que regrese.

"En cambio no" de Laura Pausini

martes, 7 de diciembre de 2010

Harry Potter: La historia de una generación

Harry Potter es sin duda una de las mejores historias jamás contadas. Una historia que durante 10 años ha tenido en vilo a toda una generación, la generación P. Esta generación ha crececido, madurado o envejecido siguiendo las aventuras de un joven huérfano compañado de sus dos mejores amigos y amenazado por el lado mas oscuro de la magia. Los libros de Harry cuentan de la mano de J.K. Rowling las aventuras de este chico al descubrir que es un mago que debe luchar contra una serie de amenazas que le suceden a lo largo de toda su adolescencia.

J.K. Rowling ha escrito 7 libros durante 10 años sobre las aventuras de este joven, convirtiéndose en cada uno mejor y más esperado que el anterior, desde las búsqueda de la piedra filosofal hasta la de los horrocruxes para acabar con Voldemort.

Hace menos de 2 semanas se ha estrenado en cines la primera parte de la adaptación cinematográfica del ultimo libro, convirtiéndose en una de las mejores y más fieles versiones respecto al libro. Aunque como en todas nos hemos llevado un chasco al no ver ciertas escenas que tras leer el libro nos quedaron gravadas en la memoria para siempre. Pero a cambio nos ha dejado algunas que aunque no saliesen en el libro jamas olvidaremos:
-Bellatrix: ¡Casi me matas, idiota!
-Dobby: Dobby no mata; Dobby solo mutila o hiere de gravedad.
Este gracioso y original dialogo fue previo a la trágica muerte de Dobby. Un curioso momento mientras se veía la película, dejas de reírte para llorar, para llorar por la trágica muerte de este personaje tan querido. Aunque no ha sido ni la única ni la ultima muerte de esta historia, jamás olvidaremos a Ojoloco, Hedwig, Sirius, Dumbledore... y un largo etcétera. Pero no serán los únicos, porque la segunda parte de la película se presenta como la que mas accion, sangre y magia tendrá se las 8 películas de la saga. Por fin veremos si nos imaginamos la batalla final en el castillo de Hogwarts de una forma al menos similar a la de David Yates.

Esta esperadísima segunda parte por fin verá la luz el 15 de julio de 2011 de manera internacional. Se trata de una cita obligada para todos aquellos que algún día pusimos la tele y nos interesamos de una historia, una historia que luego seguiríamos paralelamente con libros y películas y que a nuestro pesar, finalizara definitivamente tras ver la ultima y definitiva película de Harry Potter. Llevad pañuelos queridos lectores, porque no se vosotros, pero yo sin duda, viva o muera Harry, los necesitaré...

 Harry Potter y la piedra filosofal.



Harry Potter y la cámara secreta



Harry Potter y el prisionero de Azkaban



Harry Potter y el cáliz de fuego



Harry Potter y la orden del fenix



Harry Potter y el príncipe mestizo



Harry Potter y las reliquias de la muerte (parte 1)

miércoles, 1 de diciembre de 2010

Amor: ¿Y el final feliz?

Cuanto daño nos ha hecho el cine. ¿Porque cuántas veces comprobamos que el "vivieron felices y comieron predices" no existe? Que día tras día nos damos cuenta de que esa persona tan especial no va a ser jamás algo más que un simple amigo.

Nuestras vidas sean cortas o largas, no son más que unos ríos que se abren paso a través de las montañas hacia el mar. Algo que todos tenemos en común es el amor, porque no creo que pueda existir nadie que no conozca ese sentimiento, un sentimiento prodigioso. Es algo que nos hace humanos, es nuestra mayor debilidad y a la vez nuestra mayor proeza.

El amor saca nuestra parte mas vulnerable, en la que lo daríamos todo por esa persona. ¿Nunca habéis hecho una tontería astronómica por estar con él/ella? Somos capaces de inventarnos la escusa más tonta para hablar contigo, porque siempre esperamos continuamente a que te conectes al Facebook, de llegar tarde por ti, aunque sea discutir, pero que por lo menos podamos estar contigo... con la persona de la que nos enamoramos. Porque no hay nada que nos guste mas que su pelo, su sonrisa, sus ojos, su carácter, su forma de ser.... Lo daríamos todo, y más, por conseguir estar contigo para siempre, porque aunque no te des cuenta tienes algo, no me preguntes qué, pero es algo que ha conseguido que piense en ti continuamente.

¿Pero realmente existe esa posibilidad, esa posibilidad de que algún día tu amor sea correspondido? Quien sabe... puedes lanzarte y contarle tus sentimientos pero corres el riesgo de ser rechazado y/o perder un buen amigo, pero si no lo haces siempre tendrás esa duda: "que hubiera pasado si...".

¿De verdad el amor es algo por lo que vale la pena perder una amistad? ¿Se trata de una simple tontería propia de la mente humana o es algo por lo que vale la pena luchar con todas sus consecuencias? ¿No hay ya bastante sufrimiento y amargura en este mundo como para pensar en estas "chorradas"?

A todo esto contestare diciendo simplemente: "NO, NO y NO". El amor es lo que verdaderamente nos caracteriza, es lo que nos diferencia de los demás, la forma de interpretar este complejo sentimiento. No os voy a decir que si os "lanzáis" esa persona os corresponderá, pero esta vida es sufrimiento, es levantarse y resistir todos los golpes que recibimos del destino. No podéis quedaros quietos esperando que el amor llegue solo, tenéis que luchar, pelear con uñas y dientes, por algo, tal vez una de la pocas cosas que existen, que realmente vale la pena.

Tal vez ocurra lo peor de lo peor, sí, tal vez os rechace de la forma mas cruel y humillante del mundo, y perdáis su amistad para siempre. Pero también puede ser que ya se haya dado cuenta. Posiblemente seguiréis exactamente igual que hasta ahora, como amigos. Tal vez no solo no le de importancia, si no que lo podáis hablar como personas civilizadas. E incluso, puede que se sienta halagado.

Porque en este cruel mundo podemos avergonzarnos de muchas cosas, pero, una de las únicas cosas, de la que debemos sentirnos orgullosos es el amor.

El tema de esta entrada pertenece a "La Quinta Estación", para ustedes queridos lectores, "Que te quería":

"Que te quería" de "La Quinta Estación"